For no reason...

I was cleaning my files and came accross this poem. There is no special reason to post it, except that I like the poet (Ebtehaj) very much. It is also noteworthy that my favorite caligrapher, Javad bakhtiari, has a valuable collection of work only from his poems.....And I have that collection in Iran...You see the pattern? Poet...Poem..caligraphy... nostalgia?

كاروان))
ديرست ، گاليــــا ! درگوش من فسانه دلدادگي مخوان !ديگر ز من ترانه شوريدگي مخواه !ديرست ،گالـيــا !به ره افتاد كاروان .
عشق من و تو ؟...آه اين هم حكايتي ست ...اما ، در اين زمانه كه درمانده هر كسياز بهر نان شب،ديگر براي عشق و حكايت مجال نيست !
شاد و شكفته در شب تولدت تو بيست شمع خواهي افروخت تابناك،امشب هزار دختر همسال تو ، ولي خوابيده اند گرسنه و لخت ، روي خاك...
زيباست رقص و ناز سر انگشتهاي توبر پرده هاي ساز ،اما ، هزار دختر بافنده ، اين زمان با چرك و خون سر انگشتهايشان جان مي كنند در قفس تنگ كارگاه ...از بهر دستمزد حقيري كه بيش از آن پرتاب مي كني تو به دامان يك گدا !
وين فرش هفت رنگ كه پامال رقص توست از خون و زندگاني انسان گرفته رنگ ..در تار و پود هر خط و خالش : هزار رنجدر آب و رنگ هر گل و برگش : هزار ننگ ...
اينجا به خاك خفته هزار آرزوي پاك اينجا به باد رفته هزار آتش جوان دست هزار كودك شيرين و بي گناه چشم هزار دختر بيمار ناتوان ...
ديرست ، گالـيــا !!هنگام بوسه و غزل عاشقانه نيست هر چيز رنگ آتش و خون دارد اين زمان ..هنگامه رهايي لبها و دست هاست عصيان زندگي ست...
در روي من مخند !شيريني نگاه تو بر من حرام باد !بر من حرام باد ازين پس شراب و عشق !بر من حرام باد تپش هاي قلب شاد !
ياران من به بند :در دخمه هاي تيره و نمناك باغشاه ،در عزلت تب آور تبعيد گاه خارك ،در هر كنار و گوشه ي اين دوزخ سياه ...
زودست ، گاليــا !در گوش من فسانه دلدادگي مخوان !اكنون زمن ترانه ي شوريدگي مخواه !زودست ، گاليــا ! نرسيده ست كاروان ...
روزي كه بازوان بلورين صبحدم برداشت تيغ و پرده تاريك شب شكافت ،روزي كه آفتاب، از هر دريچه تافت ،روزي كه گونه و لب ياران همنبردرنگ نشاط و خنده گمگشته بازيافت ،من نيز باز خواهم گرديد آن زمان سوي ترانه ها و غزلها و بوسه ها ،سوي بهاران ، بهارهاي دل انگيز گل فشان ،سوي تو ، عشق من !!!...
هوشنگ ابتهاج ( اسفند 1331)