A poem from Assieh Amini

روياهاي زني سي‌ساله را مي‌نويسم

كه روزها پيراهن گشاد تنهايي‌اش را مي‌پوشدو مي‌رقصد

با ترانه‌اي كه خود سروده است.

و شب‌ها كوك مي‌زند سوراخ‌هاي ستاره راروي دامن شب

تا مگررفو شودشكاف عميقي كه بين او و روياهاي همين ده سال پيش افتاده است.

If you click on the title, you can read it all.